Büyük USTA'mıza

Bugün Yurdumun, Memleketimin büyük USTASI Neşet ERTAŞ hayata gözlerini yumdu, ebediyete göç etti. Şükürler olsun ki O'nu anarken, bugün onu yaşarken "O'nu yaşamış, hissetmiş, canlı dinleme lütfuna ve şansına erişmiş" birisi olarak bu cümleleri yazıyorum.

Hissettiklerimi nasıl anlatacağımı, kelimelere nasıl dökeceğimi inanın bilemiyorum. 30 yaşındayım, bugün Büyük Ustayı kaybedince geçmişime şöyle bir göz atayım dedim. Bir sürü iyisiyle, kötüsüyle hatıralarımla karşılaştım ama hepsinin bir yerlerinde hep Neşet Ustayı gördüm.

Niye mi?

Biz düğün ederik, neşeleniriz, en neşeli anlarımızda hele koy oradan bir Neşeti diyneyek derik yada Abdalımız,ustalarımız var ise etrafımızda hele vurele Neşet'ten derik! sonrasında kendimize geliriz.

Cenazemiz vardır, yaramız derindir, günler geçer acımız artık içimizde kor'a dönüşmüştür, acımızı da Neşet Ustamızla yaşarız biz. Kaybettiklerimizi yâd ederken, O'nun türkülerine, bozlaklarına sığınırız. Biliriz ki bizim dinlediklerimizi kaybettiklerimiz de dinlemiştir. Onlar da hayatlarının bir yerinde Neşet Ağamızı yaşamıştır.

Bizim için böyledir Neşet Usta. Biz Gırşeerliyiz. Bizde ayağının turabı olmak vardır. Bizde tevazu vardır. Bizde tevazuyu öğreten Neşet Usta vardı(r).

Devlet Sanatçısı olmak yerine, "HALKIN SANATÇISI" olmayı tercih eden eşsiz kıymetteki Büyük İnsan!

Büyük USTA! Hakkını helal et bize. Mekanın Cennet olsun. Dualarımız seninle. Yaşadıkların ve bizlere yaşattığın duygular için sana minnettarız. Yaradana Şükürler olsun ki Seni bizlere nasip etti.

Ruhun ŞAD olsun.

ELVEDA USTA!

Kaman Cevizi

Memleketim, Kaman'ım Orta Anadolu'nun ortasında kendi halinde, kendi yağıyla kavrulmaya çalışan bir yer. Hep daha iyi olmanın kaygısını yaşamış ama bunun içinde çok fazla bir çaba harcamamış bir memleket. Aslında kabahati çokta memlekete bulmamak lazım, özellikle konumu ne yazıkki bu şartları Kaman'a nasip etmiş.

Türkiyemizin başkenti kalbi Ankara'ya 140 km, Kırşehire 70 km mesafede olan masum bir yerleşim yeri.

Yüce Yaradan Kaman'ımıza kendi ismiyle hatırlanacak Kaman Cevizi'ni nasip etmiş. Şimdilerde popüler ifadesiyle yükselen trend olma yolunda. Ceviz ve ceviz fidanı yetiştiriciliği. Her yıl şenliklerle kutlanan Kaman Cevizi, geçen zamanla birlikte Kaman için değerini ve önemini ekonomik anlamda arttırıyor.

Sizde bu yükselişe destek olmak istiyorsanız. Lütfen http://www.kamancevizi.org adresini ziyaret edin.

Atamıza Özlem

10 Kasım 2010 Atamızın ölümünün üzerinden 72 yıl geçmiş, özlemimiz biraz daha artmış, gün boyu bunun hüznünü, burukluğunu yaşadım.
Bugün yine bu duygular içersinde yine  hayale dalmışım, geri dönüşüm yarınlarla ilgili kocaman bir umutsuzlukla oldu, ta ki aşağıdaki fotoğrafı görene kadar.
Bu fotoğrafta boyacılık yapan, saat 9'u  5 geçe atasına saygı için ayağa kalkan bir TÜRK gencini görüyorsunuz.

Birden inanılmaz bir mutluluk ve güven duygusu sardı tüm bedenimi .
Evet dedim kendi kendime.
Atasını hatırlayan, inanan ve şekliyle değil, düşüncesiyle benimseyen bir toplum.

NE MUTLU TÜRKÜN DİYENE, NE MUTLU TÜRKİYE CUMHURİYETİ ÇATISI ALTINDA YAŞAMAYI KABUL EDENE.

İsa BAHAT

Geçmişten kalanlara, geçmişte kalanlara.

Bu gece çocukluğumdan kalanları gösterdi saolsun "Koray". Bir anda alt üst oldum. Beni bu hale getiren ise Sezen Aksu - Vazgeçtim. Altına yazdıklarımı burada da paylaşım istedim. 

Dinlemek isterseniz dile :) 

Hayatımın en mutlu günlerindendi bu albümü dinlemeye başladığımda, lacivert bir murat 131'imiz vardı. Dünyanın en güzel arabasıydı. Akşamları eve babamın geldiğini çarptığı çöp tenekelerinden bildiğimiz zamanlardı. Komşumuza annemin Semra, Döner, Afet, Sevil gelin çay içelim sonrasında okey oynarız dediği zamanlardı on...lar. O zamanlar benim en mutlu olduğum zamanlardı. :( 

Özlemlerin olmadığı bir dünya dileğiyle..

Sıkılmak..

Yaşadığın her anın keyfine varmalısın derler. Çok hoş bir telkin aslında, hani öyle olsa, öyle olabilse.

Sıkıldım. Bunaldım. Yeter artık diye haykırıyorum.

Şimdilik, bugünlük bu kadar. Yazmayı bile istemiyorum.

Hissetmek

Bugün dünyayı bir kere daha hissettim. Bu hissedişten geriye kalan ise kocaman bir "utanç" oldu. Ne kadar kayıtsız kalıyormuşuz dünyaya, insanlara, insanlığa. Yaşamak için çaba harcayan, sadece ekmek ve su için günlerini geçiren insanları hissettim. Üzüldüm, hayıflandım, utandım....

İnsani duygularımızı kaybetmişiz, hayatın temposu bizi hırslarımızın içerisinde kaybetmiş.

Hadi elele verelim, insanlar için birşeyler yapalım. Dünyayı paylaştığımız fakat çoğu zaman unuttuğumuz insanlar için.

N'olur. :ö(

Sonunda Bitti...

Evet sonunda büyük gün geldi ve çok şükür bir aksilik olmadan tamamlandı. Organizasyonda emeği geçen herkese ayrı ayrı teşekkürler. Tabi başta Levent Bey'e ve Harun Bey'e. Hüseyin Yıldız Anadolu Lisesi Müdürü Turgay Bey'i de unutmamak gerekiyor. İnanılmaz bir ev sahibiydi. Bugün herşeyi en ince ayrıntısına kadar düşünen, tüm taleplere evet diyen, okuluna herşeyiyle hakim olan bir "Müdür" vardı.

Bana gelince. Hayatımın en zorlu günlerinden birisini yaşadım. Bir gün öncesinden uyku tutmayan, gece yastığa başını koyduktan sonra garip düşüncelere dalan bir adam olmuştum birkaç gün evvelinden beri. Şükürler olsun herşey planladığım gibi gerçekleşti.

İnşallah ufakta olsa bir farkındalık meydana getirebilmişizdir.

Tekrar herkese çok ama çok teşekkürler.

İsa BAHAT
Organizatör :) tabi bundan sonra :)