Kızıyorum, üzülüyorum her geçen biraz daha sanki umudumu kaybediyorum. Bu umudun ne olduğunu sorar gibi olduğunuzu hissediyorum. Yaptığım işin öğretmenliğin, yani yarınlara dair umudumu kaybediyorum. Niye böyle olduğunu, eğitimin ne olduğunu sorgulayanların sayısının niye bu kadar az olduğunu anlayamaz oldum. İnsanların yarın kaygısı taşımadan, acaba sorusunu hiç sormadan yaşamaları, ne olacağız düşüncesine kapılmadan yaşamaları, sorunları görmezden görmeleri, her geçen biraz daha "Sadece Ben" olmaları beni umutsuzluğa sürüklüyor. Kaygılarımı arttırıyor. Düzeleceğine inandığım sorunlarımızın, artık kangrene dönüştüğünü görüyorum. Umarım bir yerlerimizi kesmek zorunda kalmayız.
Bu ülke hepimizin, sahip çıkmalıyız, pes etmemeliyiz.
Umutlarımız adına, yarınlarımız adına, hep beraber olmak dileğiyle.
Yarınlarımıza..
0 yorum:
Yorum Gönder